“De stilte die ik ken van de wildernis bestaat hier niet. Als ik in Nederland aankom en al die grijze snelwegen zie met betonnen gebouwen en wegrestaurants, denk ik vaak: wat een lelijke wereld. Hier heb je altijd lawaai van auto’s, vliegtuigen of bladblazers – wie bedenkt zoiets onzinnigs? Ik weet nog goed dat ik Milaan binnen fietste na een lang verblijf in de bossen. Ik had zo’n schoon en helder hoofd en werd kotsmisselijk en duizelig van alle uitlaatgassen en neonlichten en kreeg hoofdpijn van het geluid. Onze zintuigen worden voortdurend overprikkeld en dat zijn we doodnormaal gaan vinden.

Ik vind het heel leuk om vanwege mijn boek nu hier (in Nederland) te zijn en mijn vrienden en familie te zien – ik mis mijn vader altijd heel erg. Maar over een tijdje trek ik weer de wildernis in om tot mezelf te komen. Ik voel me in de natuur meer geborgen dan in de bewoonde wereld. Tussen de mensen ben ik altijd een beetje op mijn hoede en voel ik me kwetsbaarder als vrouw. Bij een mens weet je nooit de intenties. In de natuur kon ik mezelf weer horen. Iedereen heeft zo’n innerlijke stem die vaak overschreeuwd wordt door de gekte van de dag. Als je de natuur inloopt en tot rust komt, ga je die stem weer horen. Probeer maar eens.”