Sara Teasdale, ‘Silence’
We are anhungered after solitude,
Deep stillness pure of any speech or sound,
Soft quiet hovering over pools profound,
The silences that on the desert brood,
Above a windless hush of empty seas,
The broad unfurling banners of the dawn,
A faery forest where there sleeps a Faun;
Our souls are fain of solitudes like these.
O woman who divined our weariness,
And set the crown of silence on your art,
From what undreamed-of depth within your heart
Have you sent forth the hush that makes us free
To hear an instant, high above earth's stress,
The silent music of infinity?
Vertaling
We verlangen naar kalmte,
Diepe stilte zuiver van spraak of geluid,
Zachte stilte zwevend over diepe poelen,
De stiltes die in de woestijn broeden,
Boven een windstille stilte van lege zeeën,
De brede ontvouwende banieren van de dageraad,
Een sprookjesbos waar een Faun slaapt;
Onze zielen zijn dol op zulke eenzaamheid.
O, vrouw die onze vermoeidheid doorzag,
En zette de kroon van stilte op uw kunst,
Vanuit welke onvoorstelbare diepte in je hart
Heb je de stilte gestuurd die ons vrij maakt
Om een moment te horen, hoog boven de spanning van de aarde
De stille muziek van de oneindigheid?
