Wij houden van wandelen. Er gaat geen dag voorbij of we trekken eropuit in de “achtertuin”. Graag met de alpaca’s, Henning, Ivar, Hilding en Enar en bordercollie, Ville.
Zalig is het om langzaam met de dieren door weiden en bossen te stappen. Rustig genietend van alles wat de natuur te bieden heeft. “Hoor een roofvogel roept.” “Kijk regendruppels weerspiegelen het licht.” “Geen angst alpaca’s dat is maar een waterplas, we komen er wel langs.”
Zulke uitstapjes met de dieren lijken iedereen, die je onderweg ontmoet, te beroeren. Mensen komen zelfs op deze winterse dagen speciaal hun huizen uit om te groeten, te genieten van de dieren en daarna met een blijer hart weer binnen te stappen. Auto’s vertragen of stoppen, kijken blij verrast en glimlachen, leggen de beleving vast met hun telefooncamera’s, en sommige gereserveerde Zweden openen zelfs de autoruit en slaan kort een vrolijk stemmend praatje.
Dit zijn zo van die kleine dingen die het hart raken. “They make your day.” Niet?
De mijne wel. Maar het meest geniet ik van mijn verbondenheid met de dieren en de natuur tijdens onze tochtjes. Zulke momenten zijn me dierbaar. Alle omstaanders en passanten trekken me een beetje uit die innige, luisterende, gefocuste en harmonische beleving.
Lang leve het wijdse en het stille!
